| | На бітву крывавую сына праводзіўшы з хаты,
На шчасьце і ўдачу пасеяла маці зярняты.
Калі дачакаецца маці з тых зерняў усходу,
Сын прыдзе з паходу, са славую прыйдзе з паходу.
Дарэмна ўздыхала, чакала і шчасьця, і долі:
Упалі зярняты на камень шчарбаты ў полі.
На камень упала цярплівая маці ў зьнямозе,
У роспачы скардзіцца стала знаёмай дарозе:
"Пачуй мае словы, улашчы свой камень суровы.
За гэта вярбою гатовая стаць над табою".
Сказала дарога ёй: "Скардзішся, маці, дарма ты.
Ня ўзыдуць зярняты, бо палі на камень шчарбаты.
Ня першая ты каля камню заходзішся з жалю:
Ня раз на ім сеялі, але ні разу ня жалі!
На нашыя нівы яго закацілі чужынцы,
Чужы і маўклівы, даўно ён ляжыць пры гасьцінцы".
З дарогі ўставала, як каменю маці казала:
"Вады табе мала і матчыных слёз табе мала!
Цяпер я крывёю сваёю цябе заклінаю:
Ня стану зямлёю, а каменем стану сама я!"
І тройчы такою кляцьбою той камень пракляла.
Стаў камень зямлёю, сама ж яна каменем стала.
На камні былым пры дарозе ўзыходзяць зярняты.
Вяртаецца сын па дарозе з паходу дахаты. |
Комментарии могут оставлять только зарегистрированные пользователи, активировавшие аккаунт!
